حمایت از بخش کشاورزی با استفاده از ابزارهای گوناگون برای رسیدن به اهدافی چون افزایش توانمندی کشاورزان ، حمایت از تولید کنندگان داخلی ورفع وابستگی ، حفظ اشتغال وکاهش فقر انجام میشود.
سیاستهای حمایتی دربخش کشاورزی ایران را میتوان در3 گروه دسته بندی کرد: نخست حمایت هایی که شامل «معافیتها وامتیازات قانونی» است، نظیر معافیتهای مالیاتی، برقراری تعرفه های وارداتی، نرخهای ترجیحی برای اعتبارات بانکی در حوزه آب ، سوخت و ... گروه دوم یارانه هایی است که بصورت آشکار از طریق سازمان حمایت ازمصرف کنندگان وتولید کنندگان و از محل بودجه عمومی دولت پرداخت میشود، این یارانه ها ممکن است «مصرفی یا تولیدی» باشد که هرکدام از این دو نوع یارانه کارکرد خاص خود را دارد. یارانه مصرفی برای کالاهای اساسی ازقبیل گندم، روغن نباتی، قند وشکر، محصولات لبنی و ... پرداخت میشود و یارانه های تولیدی نیز یارانه نهاده های تولید از قبیل کود، سم، بذر وعلوفه است. بخش دیگر این یارانه ها شامل خرید تضمینی محصولات، کمکهای بلاعوض به منظور جبران خسارت ناشی از حوادث طبیعی(ازقبیل خشکسالی) وبیمه محصولات کشاورزی می شود،  البته درچند سال اخیر پرداخت یارانه به کالاهای صادراتی نیز بطور منظم آغاز شده است . گروه سوم شامل «خدمات عمومی در بخش کشاورزی» ست که به توسعه زیر ساختهای این بخش، تحقیقات وترویج ، حفاظت ازمحیط زیست وسایر فعالیتهای عمرانی در بخش کشاورزی ارباط می یابد.
اکنون سوال اساسی و مهم در بخش کشاورزی این است: «آیا میتوان یارانه ها را حذف کرد؟» در قانون هدفمند کردن یارانه ها به این اصل مهم توجه ویژه ای شده است، بنابراین با توجه به تجربه های مختلف در مورد سازوکارهای حمایتی در بخش کشاورزی ، پیش بینی های همه جانبه ای برای حمایت از کشاورزان صورت گرفته است. هدف اساسی این تمهیدات ایجاد تغییر در سیاست های فعلی به منظور توانمندتر ساختن هرچه بیشتر بخش کشاورزی است.